Er was eens een pompoen die maar niet oranje werd. Hij wachtte, maar er gebeurde niets. Eerst vond hij dat best oké. De vogels pikten in zijn broertjes, maar niet in hem. Maar al snel voelde hij zich een buitenbeentje. Toen het herfst was, verdwenen zijn broertjes van het veld. De groene pompoen bleef eenzaam achter. tot er in de lente een vogeltje langskwam…
===============================================================
RECENSIES DE GROENE POMPOEN
===============================================================
HET VRIJE WAASLAND, oktober 2011
‘Een ontroerend prentenboek over blij zijn met jezelf en over anders zijn. De gedetailleerde illustraties van Marieke Coenen zorgen voor uren kijkplezier.’
EDWARD VAN VENDEL, november 2011
http://www.edwardvandevendel.com
DE GROENE POMPOEN is een verrassende combinatie van kijk- en zoekboek (door de vele wriemelende tekeningen van Marieke Coenen, waarnaar je steeds wilt blijven kijken en waarin steeds meer details te ontdekken zijn) en een helder verhaal over hoe je als buitenstaander (een groene pompoen tegenover al die blakende oranje exemplaren) je geluk kunt vinden. Fijn verteld, graag bekeken.
LEESTAFEL, 21/12/11
http://www.leestafel.info/herman-en-marieke-coenen
Een prachtig boekje dat gaat over blij zijn met jezelf.
Er staat niet veel tekst in maar de tekst die er staat is precies goed en precies genoeg, meer moet ook niet. De afbeeldingen erbij zeggen genoeg.
De oranje pompoenen zie je even stralen als lampion, of ze liggen te pronken bij huizen of worden cadeau gegeven. Dat was hun bestemming. De groene pompoen was blijkbaar met een ander levensdoel ter wereld gekomen, en dat doel is misschien nog wel mooier en blijvender dan dat van alle oranje pompoenen samen. Apart is dat bij de groene pompoen soms, heel klein, een jongen in het groen gekleed zit. Die staart voor zich uit en straalt eenzaamheid uit. Een andere keer zie je de jongen alleen, in een storm, door het kale pompoenenveld lopen.
Als de pompoen zijn doel gevonden heeft zie je ook de jongen heel vrolijk een meisje een bloem aanbieden.
Op de afbeeldingen is er ook steeds een contrast te zien tussen de drukke wereld en het stille veld van de groene pompoen. Je ziet een drukbezochte markt, een circustent vol mensen, een dorp waar veel mensen meedoen aan een lampionoptocht of druk zijn met herfstbladeren wegharken. Op andere pagina’s zie je een kaal veld met een tak en een pompoen, soms zie je een konijntje of wat vogeltjes, soms is de de jongen daar ook, verder zie je geen mensen. Pas op het laatst komen daar ook een paar mensen, maar zij hebben het niet druk, ze genieten…
Op de ‘drukke’ afbeeldingen is heel veel te zien, elke keer ontdek je weer iets nieuws. Maar ook in het stille veld is genoeg te zien. Heel mooi gedaan.
De boodschap is duidelijk, wat je ook doet, wie je ook bent, je bent prima zoals je bent al lijkt het soms niet zo.
Het is een mooi boekje om uit voor te lezen en samen de afbeeldingen te bekijken. Misschien kunnen kinderen dankzij dit boekje ook vertellen wat zij niet leuk vinden of kan het een aanleiding zijn om het onderwerp ‘anders zijn’ te bespreken. Maar dat hoeft natuurlijk niet, ook zonder nabespreking is het een heel mooi en inhoudrijk boekje.
COOLE SUGGESTIES
Een lastig boekje om mee te beginnen, totdat de lente komt, en kinderen zich ineens willen identificeren met de pompoen. Want hoe je het ook went of keert: ieder kind voelt zich op bepaalde punten wel anders dan andere kinderen. Wellicht omdat hij ander haar heeft, met sommige dingen minder goed mee kan of juist beter dan de rest: niemand is hetzelfde. En is dat erg? Welnee! Je moet alleen even weten wat jouw sterke punten zijn, want: niemand kan gemist worden in een klas, in een gezin, waar dan ook. Zo leert ook deze pompoen dat hij anders is. Eerst is hij daar heel verdrietig om, en betreurt hij het feit dat hij de enige is die moet blijven staan op het veld. Tot hij iets ontdekt waar hij in uitblinkt…
Het prentenboek is fijn geschreven: geen moeilijke woorden, dicht bij de beleving van de kinderen. Een nadeeltje is het wat sierlijke lettertype, dat door zijn compacte vorm wellicht wat lastig leesbaar kan zijn, zeker als je het aan een aantal kinderen gaat voorlezen het het boek verder van je vandaan hebt. Maar dat is ook helemaal niet de bedoeling, daardoor zouden de prenten helemaal niet tot hun recht komen. Deze zijn fijn opgezet, en de pentekeningen krijgen hun kleur door zachte, doch intense kleuren van het seizoen middels zachte waterverfstructuur. Hierdoor is het een bijzonder sfeervol verhaal geworden, dat wel voor iets oudere kinderen (4+) bestemd is. Maar dankzij de schrijfstijl en de mooie tekeningen zullen ze van de eerste tot de laatste letter aan het boek gekluisterd zijn. En vergeet natuurlijk niet om nog even na te praten, want een dergelijk verhaal is een uitgelezen moment om vervelende gevoelens uit te spreken en een praatje te beginnen over anders zijn: niet alleen over het kind zelf, maar misschien ook wel ten aanzien van andere kinderen in diens omgeving?
TINE MORTIER voor DE RECENSENT
[…]Haar prenten zijn opgebouwd uit pentekeningen en aquarel, en kenmerken zich door hun zwierige lijnen en het kleine formaat waarin alles getekend is. Daardoor krijg je op elke prent een massa details te zien, zonder dat het geheel overladen wordt. Dat levert prachtige plaatjes op, waarin het heerlijk zoeken is naar alle nevenverhalen die Marieke vertelt.
LEES-WIJZER
Dit herfstige prentenboek vertelt via de wereld van een groene pompoen over anders zijn.
En kijk maar eens goed naar de mooie, kleurrijke prenten!
Ze staan vol leuke details met avonturen van de dorpsbewoners.
En natuurlijk ook van de groene pompoen, die stilaan zichzelf weet te aanvaarden en dankzij de genegenheid van de diertjes en natuur rondom zich in zijn mooie anders zijn begint te stralen!
Marieke Coenen 